وودی وجود و انگیزه ی ادامه ی حیاتش را در رفع این نیاز ها می بیند و تمام این ثروت برای او در همین حد ارزشمند است.وودی و دیوید به دلیل شرایط بد اجتماعی(پدر پس از جنگ کره و پسر بعد از نیافتن کار مناسب و شرایط بد اقتصادی) آن قدر بی هدف گذران عمر کرده اند که این سفر جاده ای را به عنوان فلسفه ی وجودی خود می پذیرند.این بی هدفی ، سرگردانی و ایستایی در تمام شخصیت های حاشیه ای فیلم هم دیده می شود.از برادرزاده های غلچماغ و بی کار وودی گرفته –که بسیار درست به کار گرفته شده اند و بخشی از بار طنز فیلم را به دوش می کشند- تا اد پیگرام شریک قدیمی وودی.انگار همه ی مردم به این مسئله دچارند.همه با این پوچی کنار آمده اند ولی وودی و دیوید که تاب تحمل آن را ندارند -و به دنبال هدفی هرچند بی اساس هستند -و به دلیل این تلاش بیهوده در نظر دیگران دو احمقی جلوه می کنند که عمر خود را به باد می دهند.اما همین مردم برای ثروت وودی دندان تیز می کنند و تا مطمئن نمی شوند که تمام این داستان سرایی ها خیالی بیش نیست از پا نمی نشینند. و تازه آن وقت است که تمسخر و طعنه های بی پایان آن ها شروع می شود. در نهایت فقط دیوید است که می تواند از مهلکه ی پوچی بگریزد. او خود را وقف دیگری می کند و با پول خود برای وودی وانت جدید و کمپرسور باد می خرد تا وودی خود را بازنده ی همیشگی زندگی نداند. دیوید به فلسفه ای عمیق تری دست یافته و حد اقل دارایی اکنونش قدمی است که در راه تکامل روحی خود برداشته است .
بی هدفی و نامیدی در تمام شخصیت ها و نماهای فیلم موج می زند. در نماهایی که از شهر هاوثورن نشان داده می شود ،در ساختمان هایی قدیمی ، خیابان های خلوت، مردمی خموده همه و همه می خواهند این نا امیدی را در بیننده القا می کند. مهم تر و تاثیر گذار تر از تمام این ها تصاویر سیاه و سفیدی است که بی روحی و سردی جامعه ی کنونی را به درستی در بینندده القا می کند.علت استفاده ی پین از تصاویر سیاه و سفید را می توان به نوعی تعمیم زمانی مضمون این داستان هم قلمداد کرد.از وقایع دهه ی 30 و رکود اقتصادی گرفته تا امروز و آینده محتوم. طبیعی است که عده ای خود را به مضمون فیلم نزدیک تر می دانند و عده ای دورتر اما برای هم نسلان من (موسوم به دهه 60) نوع نگاه نا امیدانه و قمار گونه به زندگیِ سرگردانِ آدم ها ، ملموس ، قابل درک و نزدیک به چیزی است که در حال وقوع است.
آخرین اثر پین مانند سایر آثارش فیلم کم خرج ، آرام ، دقیق و ریزبینانه ای است که بیننده در آن غرق می شود و در طول فیلم خود را یکی از شخصیت های فیلم احساس می کند. با توجه به ویژگی های فیلم انتظار می رود نبراسکا بیشتر مورد توجه منتقدان و بینندگان حرفه ای تر سینما قرار بگیرد تا بینندگانی که نگاه تفننی به سینما دارند.
این نقد در سایت فیلموویز هم منتشر شده است.
