این نقد بر اساس نسخه ی نمایش داده شده در سی و دومین جشنواره ی فیلم فجر نوشته شده است.
عوامل فیلم
کارگردان : منوچهر هادی
تهیه کننده: سید امیر سید زاده
نویسندگان : پدرام کریمی ، بابک کایدان،منوچهر هادی
بازیگران : حامد بهداد ، یکتا ناصر، نیکی کریمی ، پارسا پیروزفر
خلاصه فیلم
داود، بهیار بخش اورژانس بیمارستانی است که مردم زیادی را از مگ نجات داده است و مرگ بیماران هم برای او عادی شده است.حالا ناقوس مرگ برای خودش به صدا در می آید و او تلاش می کند شریطی را ایجاد کند تا اطرافیانش پس از مرگ او زندگی بهتری داشته باشند.
نقد ساختاری
آخرین ساخته منوچهر هادی فیلم یک دستی ست که در آن هیچ چیز خارج از چارچوب عمل نمی کند.بازیگر ها خوب به بازی یکدیگر جواب می دهند. به ویژه یکتا ناصر و بهداد که هر دو از حرکات اضافی ِ بازی های قبل خود رها شده اند. نماها بسیار منسجم به هم پیوسته اند و نواقصی که در بعضی حرکات دوربین اتفاق می افتد جزئی است و مخاطب را از دل فیلم بیرون نمی کشد.
استفاده از فلش بک کارکرد منحصر بفردی دارد و فیلم را به دو بخش تقسیم می کند .بخش اول قبل از آگاهی داود از مرگ زودرسش و بخش دوم تلاش او برای مبارک کردن مرگ و تلاش برای احیای فرصت های از دست رفته اش.فیلم در بخش اول موفق عمل می کند و تماشاچی را به نقطه ی مورد نظر می رساند. اما درست در جایی که می تواند بهترین کار کرد را داشته باشد کم کم روند فیلم افت می کند و اتفاقات آن قابل پیش بینی می شود و در نهایت با پایان بندی قابل تصورش شهید می شود و نمی تواند پای خود را از سطح متوسطی که دارد فراتر بگذارد.درست بر عکس فیلم چند متر مکعب عشق که پایان بندی مناسب نظر مثبت مخاطبان را به خود جلب می کند و از یک فیلم ضعیف به فیلمی متوسط ارتقا می یابد.
واقعا افسوس خوردم که زحمات عوامل به نتیجه ی ایده آل نرسید و زحمات کارگردان به نقطه اوجی که انتظار می رفت منجر نشد.امیدوارم حداقل نتیجه ی نهایی همانی باشد که منوچهر هادی قصد ساختش را داشته است.
نقد محتوایی
فیلم جهان بینی خود را بر روی اصل زندگی متمرکز کرده است نه مسائلی که به زندگی مربوط می شود.با این حال تمام تلاشش در همین خلاصه می شود که روایت گر داستان باشد. در دوره ای که رویکرد دم غنیمتی تمام مضامین سینمای ایران را پر کرده است ، فیلم تلاش می کند نگاهی به اصل انسانیت داشته باشد و مرگ را که حقیقتی حتمی است یاد آوری کند.هرچند فیلم ساز بیشتر به دیدگاهی از مرگ می پردازد که مورد پذیرش تمام مکاتب الهی و غیر الهی است و به ناچار نقطه اوج و تکامل شخصیتش را جایی می داند که با آرامشی نسبی آماده ی مرگ باشد .
نگاه فیلم به پدیده ی مرگ صرفا از دید انسانی و طبیعی است و خود را در هیچ قالبی محدود نمی کند و اشاراتی هم که به مسئله ی دین می شود بیشتر به فرهنگ و عرف جامعه مربوط است .مانند قسم خوردن به قرآن و یا احکام ازدواج موقت.به شخصه موافق دست مالی کردن مضامین انسانی به بهانه ی دین و ساختن فیلم دینی که اغلب تجربه هایی شخصی از آب در می آین نیستم ولی در این مورد خاص که موضوع فیلم مرگ است حضور دین می توانست کمک زیادی به فیلم کند.
این نقد در سایت فیلموویز هم منتشر شده است.
